Ik werkte bij de Immigratie en Naturalisatie Dienst. Beter bekend als de gevreesde IND. In mijn functie van contactambtenaar interviewde ik net in Nederland gearriveerde vluchtelingen. Ik kwam regelmatig op een locatie in een bosrijke omgeving waar zogenaamde AMA’s (Alleenstaande Minderjarige Asielzoeker) verbleven. Veel van deze minderjarig asielzoekers waren afkomstig uit Angola waar een burgeroorlog woedde.
De interviews waren bedoeld voor de beslisambtenaar die, de naam zegt het al, zou beslissen of deze kinderen in aanmerking kwamen voor asiel. Veel Braziliaanse straatkinderen deden zich voor als afkomstig uit Angola. Hoewel de situatie voor hen in het thuisland ook schrijnend en uitzichtloos was kwamen zijn niet in aanmerking voor asiel. In Brazilië heerste weliswaar armoede maar geen burgeroorlog.
Ik vroeg hen naar het vluchtverhaal, de redenen, de gevolgde route, hun familieomstandigheden. Ook vroeg ik of ze om de plaats en wijk waar ze vandaan kwamen te beschrijven. Met een goede beschrijving kon de beslisambtenaar onderzoeken of de minderjarige inderdaad uit Angola kwam. Voor de kinderen was dat soms moeilijk omdat voor hen de intentie van deze vragen niet helder was. Soms liet ik hen daarom ook tekeningen maken van een herkenbaar gebouw, een benzinestation of een andere opvallende plek in de buurt. Veel verzoeken werden afgewezen omdat kinderen niet konden aantonen daadwerkelijk afkomstig te zijn uit Angola.
Ik was in gesprek met een meisje van een jaar of 14. Het gesprek verliep met behulp van een uit Angola afkomstige tolk. Ze wist haar stad en de wijk beeldend te beschrijven. Zo beeldend dat de tolk uit zijn rol viel en mij vertelde exact te weten uit welke wijk ze kwam. Hij herkende de beschrijvingen en was bekend met deze buurt. Dit hielp mij enorm en ik was daardoor in staat om gerichte vragen te stellen om haar verhaal compleet te maken.
Bij mezelf bemerkte ik een opluchting. Eindelijk een meisje waarvan ik wist dat haar aanvraag goedgekeurd zou worden.
Contactambtenaar IND