Mijn cliënt had dezelfde culturele achtergrond als ik. Dat maakte dat hij meteen een band met mij voelde. De psychiatrische problematiek waarmee hij kampte deed de rest en zorgde ervoor dat deze gemeenschappelijke overeenkomst in zijn hoofd een eigen leven ging leiden. Hij zag in mij een ‘goede geest’. ‘Jij bent puur, ik kan jou vertrouwen, jij bent een goede geest,’ vertelde hij me keer op keer.

Hij had bijna niemand en gedurende vier jaar toezicht werd ik de spil in zijn leven. Het was alsof hij zich aan me vastklampte, alsof ik zijn redder was. Ook bekommerde hij zich om mij. Was ik ziek dan vroeg hij bezorgd of ik wel bij de huisarts was geweest. Was ik op dieet dan complimenteerde hij me met de resultaten.

Meteen vanaf het begin was het heel vreemd voor mij. Die goede geest was al wat merkwaardig maar dat leek me ingegeven door zijn ziektebeeld. Maar de bezorgdheid en de complimenten benauwde me en riepen soms irritatie op. Het hele toezicht door bleef dit spelen en moest ik bewust mijn grenzen bewaken.

Inmiddels is het toezicht al lang afgerond. Maar soms, heel soms, ontvang ik zonder enige aanleiding een appje van hem. Een foto van hemzelf of slechts een simpel ‘Hoi.’ Vooralsnog kan hij nog niet helemaal zonder zijn ‘goede geest’.

Reclasseringswerker Toezicht SVG