Altijd wat met Ronald

Altijd wat met Ronald


Reclassering

Ronald heb ik jaren in toezicht gehad. Het begon met een toezicht van twee jaar, de normale duur. Gaandeweg leidde een nieuwe veroordeling tot een tweede toezicht en vervolgens tot een derde. Hij werd veroordeeld voor fraude, belediging en het bedreigen van hulpverleners. Zo kwam het dat ik Ronald wel een jaar of vijf in begeleiding had en een centraal figuur werd in zijn leven.

Het begin was moeizaam. Hij maakte mot met iedereen in zijn omgeving: het UWV, de buren, de school van zijn dochter en jeugdzorg. Dat eerste jaar was ook ik de boeman, net als al die anderen. Maar hij kwam wel op zijn afspraken. Ronald wilde zijn zegje doen, tegen de dingen aantrappen en over iedereen klagen. Hij was nauwelijks bij te sturen maar uiteindelijk, na ongeveer een jaar, kreeg ik vat op hem.
Vervolgens wist hij daarin geen maat te houden en belde me elke dag voor een advies of gewoon een luisterend oor. We maakten afspraken over hoe vaak hij mocht bellen en die sloegen gelukkig aan.

Er was altijd wel weer wat. Nee ‘never een dull moment’ met Ronald. Dan had hij weer gesjoemeld met bonnen van de voedselbank en kreeg hij geen voedselpakket. Dan was er weer iets op school en moest hij op gesprek komen. Dan veroorzaakte hij weer overlast in de buurt.
Ook ontstonden er problemen toen ik samen met jeugdzorg een huisbezoek wilde afleggen. Ik belde hem om de afspraak te bevestigen waarop hij half grappend half serieus zei: ‘Ik weet niet of ik jullie weer laat gaan.’ Dat schaarde ik al in de categorie ‘niet serieus te nemen domme uitspraken’ maar veroorzaakte onrust bij de medewerker van jeugdzorg. De politie werd voorafgaand aan het huisbezoek ingeschakeld om een eventuele gijzelingssituatie in de kiem te smoren. Het was allemaal niet zo bedoeld, het was een grapje, zelfs een compliment. We waren immers leuke dames die hij graag om zich heen had.

Ronald kon zijn verhaal bij mij me kwijt. Ik hield hem een spiegel voor door sociale situaties die moeilijk waren verlopen te bespreken. Zo werd hem duidelijk wat wel en niet passend gedrag was. Ook probeerde ik de focus te verschuiven naar de positieve dingen in zijn leven. Dat viel niet mee want hij werd gedreven door negativiteit. Zich boos maken over andere mensen, zijn ex-vrouw, hulpverleners en organisaties was zijn manier om de wereld te begrijpen en er grip op te krijgen. Maar het lukte, hij was gek op zijn hond, zijn dochter en zijn nieuwe vriendin. Op een gegeven moment nam hij de laatste twee soms ook mee naar onze afspraken.

Langzaamaan kwam er wat rust in zijn leven. Het werd allemaal wat minder dynamisch, iets minder hectisch. Zo worstelden we ons, stapje voor stapje, naar het einde van het toezicht.

Reclasseringswerker Toezicht RN.

Suggesties


Wim en Wilma

Wim en Wilma hadden elkaar leren kennen op de Cliff Richard fanclubdag. Zij was een stuk ouder dan hij maar dat bleek geen belemmering. Het was duidelijk dat ze gek op elkaar waren, dat straalde ervan af. Bovendien kwamen ze samen, als stel, naar de reclassering. Terwijl het om een…

Lezen

Huiselijk geweld

uitzichtloos, uitgepraat ingekakt en ineengezakt zitten zij daar samen ooit elkaars grote liefde nu rest kille wrok, zelfs haat ze verstaan niet de kunst om van de ander een leuker mens te maken noch de kunst van het opstappen ze zijn verdwaald, vervreemd, een verloren generatie en schamen zich niet…

Lezen

Surinaamse zuurkool

Eindelijk was het dan zover, het toezicht was ten einde. Hij kwam van ver, zowel letterlijk als figuurlijk. Deze man, zo goed als analfabeet, minderbegaafd, opgegroeid onder beroerde omstandigheden had hij zichzelf moeten opvoeden. Een overlever. Drugssmokkel, dat was zijn antwoord op de problemen waar hij zich voor gesteld vond.…

Lezen