Meneer B was 85 en recidiveerde er nog altijd op los. Hij was boer, van een veestapel was geen sprake meer maar hij hield nog wat pony’s, schapen en kippen. Soms nog wat jongvee. Meerdere keren werd hij veroordeeld voor overtreding van de Landbouwwet. De afgelopen jaren waren daar veroordelingen bijgekomen voor verwaarlozing van zijn dieren. Op last van de inspectie werden de dieren verwijderd. Na verloop van tijd verscheen er dan toch weer vee op zijn land. Hij kon het gewoon niet laten. Het Openbaar Ministerie had er genoeg van en stuurde de reclassering eropaf.

Samen met een collega ging ik op pad. Onze komst was via de buren aangekondigd. Meneer B had geen telefoon. We werden gewaarschuwd, hij had zichzelf wel wat verwaarloosd. We bereidden ons voor; trokken oude kleding aan, namen vuilniszakken mee om op te zitten en ik stak de desinfecterende gel in mijn jaszak.
Het oude boerderijtje lag op een prachtige plek. Verscholen in het groen, tussen water en weilanden. Met de knotwilgen langs de slootkanten en de gele paardenbloemen in het weiland zag het er heel idyllisch uit. Nederland op zijn mooist. Op het erf lagen wat autowrakken, maar dat deed geen afbreuk aan het idyllische plaatje.

Meneer B stond ons op te wachten voor een oude stacaravan met een veranda. Dat bleek zijn dagverblijf. Overdag vertoefde hij hier en ’snachtssliep hij in de boerderij. Op de veranda stonden een paar aftandse tuinstoelen. We kregen een verse krant uitgereikt waarmee we de zitting konden bedekken. Er ontspon zich een gesprek over hoe hij hier leefde. De buren zorgden een beetje voor hem, brachten soms een pannetje eten en hij kon bij hen terecht voor drinkwater. Het huis had geen gas, elektra en geen stromend water. Zijn kleding waste hij met slootwater en hing hij te drogen op de veranda. Aan de waslijn hingen inderdaad wat grauw uitziende kledingstukken. ‘Waar ging hij naar het toilet,’ vroeg ik. ‘Daar heb je de natuur voor,’ en hij wees richting de weilanden.

We waren klaar voor een kleine rondleiding. We zagen kippen rondscharrellen, wat snaterende eenden in een vijver en werden gevolgd door een kat. De schuur, waar hij ooit koeien had gehouden, gaf toegang tot het huis. De eigenlijke voordeur was niet meer bruikbaar omdat de gang erachter verworden was tot een opslagplaats. Maar ook de schuur was gevuld met spullen. Gereedschappen, hout, oude meubels, ingedroogde mest. Al snel kwamen we niet verder. Meneer B wees aan waar hij over de troep klauterde om zijn slaapvertrek te bereiken. Twee keer per dag baande hij zich weg tussen de spullen door en eroverheen. ’s Avondsom te gaan en slapen en 's morgensweer terug.

Meneer B was aanwezig bij de rechtszaak. Hij kreeg een verbod om zich nog bedrijfsmatig met dieren bezig te houden. De reclassering zou, naast nog een aantal andere voorwaarden, daarop toezien. Wat kippen, een kat, vooruit dat was toegestaan. Mits goed verzorgd. De reclassering zou elke zes weken langskomen.
De duur van het toezicht werd voor maar liefst tien jaar opgelegd. Mij verbaasde dat, tien jaar! Dat zou een lange rit worden voor de toezichthouder. Meneer B bekeek het van de zonnige kant en zei: ‘Nou rechter dat betekent dat ik heel oud ga worden.’

Reclasseringswerker Advies RN