Een maandag in het revalidatiecentrum: van stiltemoment tot huilbui

Een maandag in het revalidatiecentrum: van stiltemoment tot huilbui


Medisch Maatschappelijk Werk

Mijn collega werkt niet vandaag, ze is jarig. Ik heb slingers meegenomen zodat ze morgen een feestelijk bureau aantreft. Die hang ik later wel op. Ik spoed me naar de verpleegafdeling waar de dag begint met een kort gezamenlijk overleg. Een revalidant is gevallen, er zijn mensen ziek, er is een nieuwe opname. Een revalidant die we al lang kennen heeft afgelopen weekend gekozen voor euthanasie. Daar zijn we even stil van.

Terug naar kantoor. Ik buig me over mijn planning. Is er nog ruimte voor nieuwe opnames en poli-patiënten? Dan ga  ik op weg naar mijn eerste afspraak met een revalidant. De rest van de dag ben ik voornamelijk in gesprek. Aan het eind van de dag heb ik acht mensen gesproken over denkpatronen, leven met pijn, revalidatieplannen, praktische zaken, diagnoses en prognoses.

Zo spreek ik met meneer B. Hij revalideerde lang in de kliniek vanwege een dwarslaesie en is alweer geruime tijd thuis. Hij blijft veel pijn houden. De fysio- en ergotherapeuten lopen vast met hem. Er is niet veel meer aan te doen. Of ik hem eens wil spreken om te kijken hoe het zit met de verliesverwerking.

Hij begint met mij te overtuigen dat hij het maatschappelijk werk niet nodig heeft. Alles gaat goed met werk en zijn partner. Die rolstoel is nog niet eens zo heel erg, alleen die pijn is vervelend. Wat fijn voor u dat alles goed gaat, zeg ik. Ik snap dat u geen maatschappelijk werk vragen heeft, maar vertel eens over die pijn. Hoe beïnvloedt dat uw leven. Drie kwartier later stopt hij met praten. Hij heeft veel gehuild. De pijn is zo bepalend dat hij weleens overweegt er tussenuit te stappen. Hij weet ook al hoe hij dit gaat doen. Toch is het voor hem nu geen optie Hij moet niet denken aan het verdriet dat hij de mensen aandoet die hij achterlaat. Er moet toch een oplossing zijn voor de pijn? Vele artsen en pijnpoli’s heeft hij bezocht en telkens is de boodschap dat hij moet leren leven met de pijn. Ik merk bij hem geen ingang om te praten over leven met pijn. Sorry hoor, zegt hij, voor het vele huilen en dat ik niet wilde praten.

Tussen de afspraken door lees en beantwoord ik mail en pleeg wat telefoontjes. Bezuinigingen op komst in het revalidatiecentrum die ook het maatschappelijk werk raken. Mail van mevrouw D. Ze is mantelzorger en ik zou ik zou haar graag willen inzetten als ervaringsdeskundige. Ze laat weten dat het niet zo goed gaat thuis. Ik stuur haar een bemoedigend bericht.

Ik spreek echtpaar G.  Meneer is opgenomen geweest en sinds twee weken thuis. Ze hadden al relatieproblemen voordat hij gediagnosticeerd werd met MS (Multiple Sclerose). Nu is alles in een ander perspectief komen te staan. Ze gaan het samen proberen, maar de communicatie verloopt moeizaam. Het gaat de laatste weken iets beter tussen hun. Mevrouw heeft het moeilijk. Ik vrees dat ze een burn-out heeft. Ze is onlangs weer begonnen met werken. Misschien iets te snel. Haar man heeft nog veel afspraken in het ziekenhuis. Hun leven is enorm veranderd. De badkamer wordt nu verbouwd vanwege zijn medische situatie. Ik merk dat ze niet in staat is om keuzes te maken in wat ze nu wel of niet moet laten doorgaan. We bespreken haar prioriteiten op volgorde van belangrijkheid. Ze realiseert zich dat er geschrapt moet worden. Ze kiest ervoor om haar man niet meer overal naar toe te brengen en dat hij zelf met de taxi moet gaan. De revalidant is niet altijd primair je cliënt. In dit geval is dat de echtgenote.

Eind van de dag, Ik moet nog registreren waar ik mijn uren aan heb besteed. Mijn mailbox is al weer volgelopen. Ik werp er een vlugge blik op en beantwoord er een paar. Mijn bureau ligt vol briefjes met aantekeningen die ik moet onthouden.

Klaar om naar huis te gaan. Ik draai me nog even om, check of ik mijn computer heb uitgezet en ik zie op het bureau nog de slingers liggen. Morgen weer een dag

Maatschappelijk werker

Suggesties


Zeven jaar

Als gevolg van een incomplete dwarslaesie kon mijn cliënt niet goed meer lopen. Zijn eerste weekendverlof tijdens de behandeling in de revalidatiekliniek stond voor de deur. Ik nam het verlof met hem door om na te gaan waar hij zoal mee te maken zou krijgen. ‘Hoe gaat u naar boven,…

Lezen

Boeddhistisch pokeren

De patiënt weet sinds enkele maanden dat hij ongeneeslijk ziek is. Hij heeft geen vrienden en beschrijft dat dit altijd zo is geweest. Meneer zegt in het leven niet vast te willen houden aan spullen en mensen: alles is van voorbijgaande aard. Deze manier van denken komt uit het boeddhisme.…

Lezen

Sollicitatiegesprek

Op vrijdagmiddag word ik om 14.30 uur door de intensive care gebeld met de vraag of ik een half uur later aanwezig wil zijn bij een slechtnieuwsgesprek. Ik vraag wat informatie en haast mij om op tijd te zijn. Dat lukt niet en ik ren een kwartier te laat de…

Lezen